11 juni ’07

Okurcalar – Antalya
We genieten toch nog een half dagje na van het blauwe zwemwater, maar zeggen dan definitief de gebetonneerde kust vaarwel. Je komt direct weer in een andere wereld. Dennebossen maken plaats voor drukte. We slaan een boswegel in en vinden een mooie plaaats onder de dennebomen. Het groen van het bos doet deugd.

12 juni ’07

Antalya – Yesilova (Salda Yolu)
Het binneland van Turkije is prachtig! Na elke bocht weer een ander mooi zicht. De dorpen stralen rust en gezelligheid uit. Via kleine wegen reizen we verder tot aan het Saldameer. We kunnen kamperen aan de rand van het meer, ons privé aards paradijsje.

13 juni ’07

Yesilova – Pamukale – Pamucak
Pamukale moet ooit mooi geweest zijn, maar nu? De moeite niet waard.
We vervolgen de hoofdweg richting Izmir, maar draaien af naar het strand van Pamukak om te kamperen. Je staat er alleen en goed om te zwemmen, maar de muggen en het vuil moet je erbij nemen…

14 juni ’07

Pamucak – Efese – Pamucak
De marktplaats van Efese is de moeite waard om te bezoeken. Wellicht is er nu méér volk dan in de Romeinse tijd!

15 juni ’07

Pamucak – Canakkale – grens Turkije-Griekenland – Alexandroùpoli
We vervolgen de drukke kustroute met prachtige zichten op de Griekse eilanden. En dan. Plots! We zien aan de overkant van de Dardanellen…Europa!
Twintig minuutjes veerboot, en ja. We zetten weer voet op Europese bodem.
Twee uur later zijn we in de Europese Unie, Griekenland! Welcome home!
Ja, het is home…!
Euro’s rollen zonder problemen en wisselkoersen uit de muur. Tanken? Visa, zonder kosten, natuurlijk. We nemen een kampeerterreintje in Alexandroùpoli aan het strand en weten direct weer wat een supermarkt is, een warme douche en een pròper strand…


16 juni ’07

Alexandroùpoli
We hebben een mooie beschaduwde kampeerplaats, vlak aan zee. En een kampeerterrein geeft je dan weer dat ontspannen gevoel waar we nu eigenlijk wel nood aan hebben. Nog een kleine twee weken…

27 mei – 3 juni

Nuweiba
Verslag en foto’s van méér dan een maand. Het vraagt véél meer tijd dan we dachten. Nuweiba is de ideale plats daarvoor…’s Avonds, 1 juni is alles afgewerkt. Moe, maar voldaan nemen we ons laatste avondmaal bij Ashraf. Zijn zelfgevangen en gebakken vis is overheerlijk. We besluiten ook voor de rest van de reis geen gedetailleerd verslag meer bij te houden. We gaan op rust!
In die 8 dagen zijn we hier echt een beetje thuis geweest. Maar, we namen geen vakantie. Dat is dan het nadeel een laptop mee te hebben! Tijdens het overgezellige avondmaal overspoelt ons het geluid van de branding, en besluiten nog één dag te blijven, gewoon om wat te zwemmen en te niksen…
Tijdens het niksen krijgen we het aanbod om alsnog te gaan duiken, met een lokale Bedouin. De prijs is maar een fraktie van wat je normaal betaalt. Waarom niet? De laatste dag wordt dus genieten van de onderwaterwereld in de Rode Zee. Toch nog steeds indrukwekkend…
En natuurlijk ontmoet je steeds weer mensen. Bladzijden en bladzijden interessante gedachten kun je noteren…De conservatoriumstudent, Ashraf, de caféhouder in Nuweiba… Het zijn stuk voor stuk gesprekken die je steeds weer aan het denken zetten. Over de corruptie van hoog tot laag in de Egyptische maatschappij: Hoe de inkomsten van olie, Toerisme en het Suezkanaal niet gebruikt worden voor de gewone mens, maar een kleine groep steenrijk maken. Hoe onderwijs voor iedereen er enkel op papier is: de leraar is misschien 5 min per dag in klas, of slaapt de ganse dag. De dokter heeft zijn diploma ‘gekocht’ en kent er niets van…
De invloed van het kolonialisme, de wereldpolitiek, de almacht van de VS en Israël…
We vergelijken het starre van de Islam met de situatie in Europa in de middeleeuwen. De kruistochten brachten ons in contact met de Arabische wereld, waar wetenschap en wiskunde een hoge bloei kenden. Veel van die manier van denken brachten we mee naar huis. Het is de kiem voor wetenschappen geweest in Europa, in een tijd waarin ‘niets’ mocht.
Hier mag nu ook ‘niets’. Maar je kunt het niet tegenhouden. Via satelliet TV en internet kunnen mensen alles zien. Een vrouw is hier ‘onbereikbaar’, maar jongeren kunnen de ganse dag naar pornosites kijken. En dit verontrust ouders. Terecht. Ze weten er geen weg mee. De imam is het zeker: het westen is verderfelijk!

4 juni ’07

Nuweiba – grens Egypte-Jordanië – Aqaba
Zonder chai raken we hier niet weg. Ashraf neemt afscheid als een echte vriend, met de nodige geschenken…’Je komt ooit terug!’ We denken het niet.
Dan de ‘gekke boot’. En de corruptie aan de grens. Nu moeten we plots een brandblusapparaat in de auto hebben! We laten ons natuurlijk niet doen maar alleen is dat alles zo vermoeiend…Het duurt ùren, maar we plooien niet: géén smeergeld!
Op de boot praten we met Amerikanen. Ze kunnen reizen in het Midden Oosten, maar worden extra begeleid en beschermd op hun trip. Nee, ze zijn het helemaal niet eens met de buitenlandse politiek van Geoge W. Bush. Maar wat hen nog meer verontrust is de stijgende ongelijkheid binnen de VS. Voor een goed college of universiteit moet je astronomische bedragen op tafel leggen. Enkel rijken kunnen dit. Ook een volledige ziekteverzekering is voor veel Amerikanen niet meer te betalen…Wij kunnen fier antwoorden: ‘In ons land heb je hetzelfde onderwijs en dezelfde dokters, als je nu arm bent of rijk!’ Leven wìj dan toch in het aards paradijs?
Vier uur varen…Je komt al in een andere wereld: Jordanië. De grensformaliteiten worden correct en snel afgehandeld. We bevoorraden in het centrum van Aqaba, je proeft de ontspanen sfeer. Het beklemmende van Egypte ligt achter ons…
De storm op het strand van Aqaba is weinig bevorderlijk voor een rustige nacht!

5 juni ’07

Aqaba – grens Jordanië-Syrië – Al Qutayfah
Woestijn, droogte, hitte…We rijden het gewoon voorbij, nu. Het is genoeg geweest. We verlangen naar groen! Friste!
Syrië is minstens zo erg als Egypte. De grensovergang ook hetzelfde: we hebben Syrische ponden genoeg mee om alles te betalen, maar nee. Je wordt verplicht vreemde valuta te wisselen, die we niet voldoende bij ons hebben…En natuurlijk is iemand bereid te wisselen onder tafel…Dit eindeloze gesjoemel zijn we kotsbeu. Toch lachen we in ons vuistje bij de nauwkeurige controle van het paspoort: hihi, we waren tòch in Israël!
In de Syrische bergen vinden we een leuke kampeerplaats.

6 juni ’07

Al Qutayfah – Homs – Craq des Chevaliers – Tartus – Latakia –
Ash Shabatliyah
We schuiven snel op in Syrië via het uitstekende wegennet, maar besluiten de omweg naar Aleppo niet meer te maken. We hebben Arabische steden, Souks…genoeg gezien.
Craq des chevaliers is een schitterende kruisvaardersburcht, maar we lopen er een beetje vermoeid bij. Je moet het bekennen: ons reisvatje zit vol. We zijn gewoon oververzadigd…
Het strand is vuil maar het is toch een ontspannen kampeerplaats. Mensen komen een praatje maken. Ook vrouwen zonder sluier. We zijn precies niet meer in Syrië. Alles ruikt al naar Turkije…

7 juni ‘07

Ash Shabatliyah – grens Syrië-Turkije – Antakia
De autoriteiten zijn ook hier weer bijzonder lastig. Alle chauffeurs in de rij vòòr me geven smeergeld. Ik dus niet. Jammer voor hen kan ik de Arabische getallen lezen op de takszegels, en ik wil geen cent méér betalen. De controles duren daardoor langer. De auto wordt onderzocht, maar ik kijk zelfverzekerd schuin in de lucht. (Bij mezelf denk ik: als ze zoeken tot op het bot vinden ze nog onze Israëlische reisgids, of het restje shenkels voor mijn klarinetleraar…) Na een tijd geven ze het op, er komt toch geen geld, het is heet in de auto en de beambte is dik en zweterig.
Welcome to Turkey! In Antiochië ben je precies weer in de vrije wereld! Alles is zo ontspannen, gezellig…We nemen een hotelletje in het stadscentrum, want het is lang geleden dat we een goede douche zagen.
.
8 juni ‘07

Antakia – Erdemli
Het historische centrum en de musea van Antiochië zijn niet superboeiend, of hebben we gewoon zin om dichter naar huis te rijden?
Na Adana buigt de snelweg richting Ankara.
-Als we hier inslaan en doorrijden kunnen we in 5 dagen thuis zijn.
-Ik heb er eigenlijk wel zin in. Misschien is dit na een jaar het énige wat je nog écht wil…
-Misschien wel, maar het is niet verstandig, zo halsoverkop. We voelen ons vermoeid, het is beter in die laatste weken op ’t gemak naar huis te rijden en nog wat te recupereren. Niets mòet nu nog…We rijden niet méér dan een uur of vier per dag.
-Het is ook leuk dat de kinderen ons opvangen in het laatste stukje buitenland en dat we dan samen het weekend doorbrengen.
-Ja, en Menton willen we ook nog passeren.
-En in Parijs in de rue St.-Jacques is de cirkel pas helemààl rond.
-Op zondag 1 juli komen we dan terug thuis in de Kievitstraat.
-Net 365 dagen na ons vertrek…
-Hmm…, misschien.

9 juni ’07

Erdemli – Anamur
Het hooggebergte komt hier tot aan de zee. We rijden voortdurend hoge bergpassen over, met zicht op de blauwe Middellandse Zee.
We belanden 7 km voor Anamur op een leuk kampeerterreintje, maar toch niet leuk genoeg om er te blijven.

10 juni ’07

Anamur – Alanya – Okurcalar
Parlementsverkiezingen en vaderdag in België. Je mist het weer…
Telefoneren gaat moeilijk. De Vlaamse wereldomroep op de korte golf kun je wellicht enkel nog goed ontvangen op de top van een kerktoren in Vlaanderen.;;! ‘Pa, neem het vrt-nieuws op internet!’ (Koenraad) We zien de eerste extrapollaties van de verkiezingsresultaten.
De Turkse rivièra kan ons helemaal niet bekoren! Veel verkeer, wegen, bebouwing… Het stikt hier van de Duitse toeristen. Je wordt ook gewoon in het Duits aangesproken: Het Duitse Benidorm. En een mooie plaats vinden om vrij te kamperen zit er met de drukke kustweg vlak aan zee ook niet in. We belanden op een vuil strand dicht bij de weg. Het water is azuurblauw, maar…wat doen we hier eigenlijk???