30 juni 2002

Ik ben nog een beetje verward van alle indrukken van de laatste uren…
Het is geen ‘normaal’ einde van een schooljaar. Normaal zouden Christine en ik nu in de auto springen, en nog een paar uur richting Spanje rijden. Nu kijken we mekaar aan , en weten: het is de laatste nacht in ons eigen bedje!! Morgen begint het.. Morgen begint wat??? Wellicht het grootste avontuur van ons leven?
Dat denk ik niet. Het grootste avontuur van je leven is je leven zelf. Het huwen en leven met Christine, het opvoeden van onze vier kinderen, en…den olva.!
Het liedje van de nieuwe collega’s zindert nog na in mijn hoofd, o-l-v-a tèrèrèrèrerére.. . De sfeer was vanavond gewoon niet te beschrijven. Ik wil geen afscheid nemen van al dat moois. Het is een deel van mijn leven, en ik hou er ontzettend van. Eerder deze week was er al een afscheidsrit van de olvatrappers. We vierden het verder in het Nieuw Gemeentehuis.(humhum)
Het is ook later dan normaal, omdat ik bijna bij elke collega nog een gesprek aanga. Wees voorzichtig, want we willen je graag teruzien!! Het zindert nog na in mijn hoofd. Ik zie aan de blikken van veel mensen dat ze het eerlijk menen: ze gaan me missen, en ik hen ook. Wat een toffe bende. Het doet pijn om afscheid te nemen. Alle indrukken zijn zo overweldigend, dat ik niet direct de slaap kan vatten.


1 juli 2006

Net zoals de laatste weken zijn we om 6 uur op. Je komt wakker en er is die dag nog zodanig veel te doen dat het al snel gedaan is met slapen.
Er moet nog wat aan het eten gewerkt worden, en ook aan de reisdocumenten. Best dat de kinderen veel geholpen hebben. Goedele is op de valreep nog naar Brussel gegaan, om ons laatste visum voor India af te halen… Ik scan ons ganse paspoort nog in, en maak er nog 2 kopies van, op papier bij Collette, want onze printer laat het weer afweten.. Een laatste kopie zend ik naar ons eigen emailadres.
We zijn er klaar voor. De eerste genodigden komen de oprit op. In geen tijd staat onze tuin vol vrienden en kennissen. Het is precies een café. Roeland ziet al de tuin van zijn ‘chambres d’hôtes’ voor zich.
Onder leiding van Marie-Louise hebben de buren een lied voorbereid: ‘ Het staat in de sterren geschreven…’ We krijgen een mooie kaart, en een geschenk: een reisbudget voor in moeilijke tijden.
Ook de collega’s brengen van alles mee, maar spijtig genoeg kan ik maar heel kort met iedereen praten. We krijgen veel wensen, kaarten en geschenken ook van de familie, die natuurlijk een bijzondere plaats in ons hart inneemt. Nogmaals aan iedereen hartelijk bedankt. Naast de materiële steun, is het in elk geval ook en morele steun.
Ik probeer me vooral nog eens te placeren tussen ma en pa, omdat ik zie dat ze het met onze reis nog steeds heel erg moeilijk hebben.
0m 3 uur begint iedereen afscheid te nemen. Het afscheid van ma en pa is heel moeilijk. De traantjes komen aan beide kanten.
De kinderen en ook Linus, Didier en Elke ruimen in hoog tempo heel de boel op,en dan komt het moeilijkste afscheid: de kinderen….
We zitten in het salon nog allemaal gezellig bij mekaar. Eerst komt er van elk van de kinderen een enveloppe: te lezen als we vanavond in bed liggen. Dan komt een pakket voor onze gezondheid: tegen muggenbeten en zo. We krijgen ook een doosje geluksbrengertjes, waar we elke dag eentje van moeten uittrekken. Er is ook nog een verrassingsdoos, met geschenkjes op datum. Ik zie dat er eentje inzit voor 16 augustus. Ik ben nu al benieuwd wat ik voor mijn verjaardag zal krijgen. Misschien is het allerbelangrijkste wel de kalender, met elke maand een familiefoto, en de belangrijkste gebeurtenissen thuis. Het wordt onze kalender voor het volgende jaar. Ik voel de warme band tussen ons en de kinderen. Ik vraag ze nog eens om niet te vergeten naar Oostende te gaan, want ik zit in met ma en pa.
Dan komt het onvermijdelijke. We pakken mekaar vast, geven een dikke zoen en een dikke knuffel, en laten nog wat traantje stromen. Het afscheid doet pijn…
We starten de auto, rijden van de oprit, nemen nog een laatste foto. We rijden de Kievitstraat uit, zien iedereen nog zwaaien, en… weg is allles. We laten onze tranen stromen…
We rijden eerst naar Hoeke, naar de Damse Vaart, om te zwemmen. Na deze hete dag doet het water ongelofelijk deugd. We drogen ons af, de geluksbrenger, die we kregen, doe ik om, starten de auto, en draaien de expressweg naar Antwerpen op.
Het grote avontuur is begonnen…..

2juli ’06

We zijn vandaag tot in Deggendorf gereden, bijna aan de Oostenrijkse grens. We kamperen hier aan de Donau.Het water doet deugd. We kwamen hier rond 14u aan, en zijn beiden in het zonnetje in slaap gevallen. Christine slaapt nog steeds hier naast me in het gras. Eigenlijk zijn we beiden bekaf van de laatste periode. Om alles klaar te krijgen draaiden we werkelijk 2 maand in overdrive: lange dagen en korte nachten. Vooral de laatste weken waren hectisch: bijna elke dag tot 12u, en om 5u er weer uit, omdat je niet meer kunt slapen. We zijn van plan eerst een periode rust te nemen in Turkije, tot we er klaar voor zijn, Iran binnen te rijden.
Gisteren reden we nog tot in Keulen, en sliepen op een parking. Zoals afgesproken lazen we de kaarten van de kinderen in ons bed. Elk kaartje kon een gevoelige snaar in ons hartje raken. Elk op zijn of haar manier is het zo mooi en fijngevoelig, wat ze ons schrijven. Wat hou ik van hen, en wat zal ik hen missen… Of zoals Roeland het zegt: je blijft heel dicht bij me.

3 juli ’06

Door Oostenrijk rijden blijft altijd een belevenis! De bergen zijn hier op zijn mooist. Eigenlijk hebben we zin de handrem dicht te trekken, en hier eerst tien dagen te wandelen of zo. We rijden verder door Slovenië, en gaan vlot de EU uit. Ook de grensovergang met Kroatië gaat redelijk vlot. Om Servië binnen te komen hebben we al ons internationaal paspoort nodig, en de formaliteiten nemen al snel een uur in beslag. We slapen een beetje voorbij Beograd op een parking aan de snelweg. De tol op de wegen is hier naar onze normen nogal hoog, omdat we als bus(!!!) gerekend worden.



4 juli ’06

Ook de Bulgaarse grens duurt lang. We steken wel 10 km vrachtwagens die in file staan, voorbij. Die staan hier zeker een volle dag aan te schuiven. We zijn nog geen 5 km ver, of we worden tegengehouden door de Bulgaarse politie: te snel gereden! 50 Euro, in Sofia gaan betalen, en dan het paspoort opnieuw ( 100 km) komen afhalen. Na wat gepalaver is 20 € zakgeld ook goed. We waren verwittigd ivm de corruptheid van de Bulgaarse politie.
Het landschap is ronduit schitterend. Om Bulgarije binnen te rijden, reden we door en lange kloof, een beetje te vergelijken met de gorges du Verdon.De bergen in het eerste deel van Bulgarije doen denken aan de Pyrenneën boven de boomgrens. Dit is een land om misschien later eens verder te ontdekken.
Plots zien we dat de route niet meer klopt. We starten de AND routeplanner , en zien ongeveer waar we zitten, en proberen via een verbindingsweg weer op de juiste weg te geraken Maar wat blijkt? Op de kleinere wegen zijn de borden niet meeer vertaald naar ons schrift. Het Bulgaars alfabet is nog eens totaal anders dan het Griekse. We kunnen er niets van maken. Als we de weg vragen spreken we wellicht de namen verkeerd uit, en de mensen daar kunnen de namen op onze kaart ook niet lezen. Ik scande de kaarten vanhier ook niet in, om op GPS te werken. We rijden dus wat op goed geluk, en kijken naar de zon voor de juiste richting, dan moeten we er wel geraken. En inderdaad, plots verschijnt een bord: Istanbul.Omdat we achter een trage auto rijden, en Christine me verwittigt kunnen we een tweede boete vermijden. Voor allerlei gekke redenen wordt de snelheid hier beperkt ( bijvoorbeeld bij elk benzinestation 50 km per uur), en dan staan ze op de loer.
Ook aan de Turkse grens is het aanschuiven.We passeren niet minder dan 5 controles. Steeds opnieuw wordt ons paspoort ingescand en gecontroleerd op hun computer.Na het kopen van een visum mogen we eindelijk binnen, en
belanden we in Turkije. We vinden geen plaats op de snelweg om te slapen, en rijden halverwege af, op zoek naar een plaats. Màààààr, we hadden het vergeten! In Turkije zoek je nooit alleen. De man van de péage ziet direct dat we een slaapplaats zoeken, en wijst er ons niet alleen een aan, maar we worden ook uitgenodigd iets te eten, thee te drinken, enz. Hij komt ook nog vragen of alles wel in orde is. Iets minder winden we het, dat hij ons ‘s morgens om 6 uur nog eens uitnodigt voor de thee, als zijn shift erop zit!
Kosten, naast de benzine:


4 juli ’06

We rijden op de gewone weg naar Istanbul, en gebruiken daarbij voor het eerst ons gps programma op de computer. Jammer dat de ingescande kaart niet meer details bevat, maar toch is het een reuze hulp. We vinden probleemloos het hotelletje dat we vooraf mailden, en waar we twee jaar geleden ook waren. De auto kwijtraken in die nauwe steegjes is een probleem? Dat dacht je maar. In Turkije wordt alles opgelost in een handomdraai. Wildvreemde mensen zenden ons naar een parking, waar geen plaats meer is, maar die man rijdt zelf (oef!!!, in die supernauwe en hellende steegjes), tot hij een plaats vindt, net naast de blauwe moskee. We mogen er blijven staan voor 5€ per dag.
Daarna geven we ons nog eens over aan die machtige stad. De ligging en de sfeer is hier werkelijk uniek. De zee rondomrond, vol met grote koopvaardijschepen, de veerboten die af en aan varen naar Azië. En dan het bruisende leven in die smalle steegjes, waar je nooit op uitgekeken raakt. De bazaars, de kruiden en geuren die je voortdurend overweldigen….
Het is voor de derde keer, maar alles is precies nog mooier en intenser dan vroeger.
‘sAvonds mailen we naar de kinderen, omdat er hier draadloos internet aanwezig is. We spreken af om morgen ook eens via msn te proberen te praten via internet.